Babai i ndërlidhjes shqiptare

Le të themi që në fillim se unë nuk mund të pretendoj t’u vesh rrobën e duhur letraro-artistike këtyre shënimeve të thjeshta. Kjo do të ishte jashtë mundësive dhe forcave të mia, prandaj lexuesi duhet të më falë.

Ka qenë dëshira ime e përhershme që ta hedh në letër atë mori përshtypjesh që e ruaj qysh nga ditët dhe vitet e luftës mbi përpjekjet që kam bërë për forcimin e shërbimit të ndërlidhjes. Ne u nisëm atëherë nga hiçi. Që në fillim për vetë kushtet konkrete, në të cilat e filluam luftën tonë, u synua që mjetet e ndërlidhjes të ishin të thjeshta në përdorim dhe të kuptueshme. Sinjali në praktik i atyre viteve ka qenë shkrehja e tri pushkëve dhe e një bombe. Kjo nuk ishte diçka e re për shqiptarin. Le të kujtojmë se, shekuj më parë, jepej kushtrimi duke ndezur zjarre të mëdha në vende të larta e të dukshme. Le të sjellim pastaj ndër mend kushtrimin që jepej në malësitë tona, kur grykat i përcillnin njëra-tjetrës atë “Eheeeej” të ngjethshme, që në mos i ngjan aq shumë krismës së pushkës ia kalon asaj me dhjetëra herë për nga dramaciteti. Po le të vijmë prapë te sinjali ynë praktik, i cili me gjithë thjeshtësinë e vet u siguroi partizanëve shumë përparësi në ato vise. Kështu, në fundin e dimrit të vitit 1942, kur forcat e shumta armike u sulën për ta shkatërruar me zjarr e masakra bazën e fortë të lëvizjes, që ndodhej në Mesaplik të rrethit të Vlorës,  të gjitha fshatrat, duke filluar që nga Tragjasi, Gjormi, Velça dhe deri në Kuç e Sevaster, u ngritën në këmbë sepse u dha alarmi.