Peshë

Kishte nga ato ditë, që përshëndetej me mua vetëm në gjumë, sa shkrepte agimi e deri vonë në kohë fjetje. Megjithëse dremisja, ndieja aromën e rëndë të sqetullave të djersitura, ose teshtima të shpeshta që më zgjonin. Punët nuk e ulin ritmin asnjëherë, ishte koha e pakthyeshme e të birit, që e bënte zemrën e sëmurë të villte dhe përgjumjen time të dukej fajtore. Tashmë burri shpërthente në lot nga papastërtitë, merrte frymë rëndë me sy të ndotur e të zgurdulluar, që ta fusnin tmerrin. Unë rendja pas tij për t’ia pastruar. Po të njëjtën ditë e zuri ngërçi në gishta, nyjat iu shtrembëruan, luga iu rrëzua dhe kështu fjeti i pangopur, i zemëruar me veten.