Apologjia e mbrëmjes

Flamuj që valëvitën mbi harta ndryshimi,

Liri, paqe, shpresë shpalos koha e re.

Atë që për shekuj trashëguam kohëra rrënimi,

E ndërtojmë sot mbi ura bashkimi.

Ku është gjeneza, ku prehet fortesa.

Kush është i parë në këto troje të vjetra.

Kush mbart amanetin e Nënlokës ndër breza,

Ku prehet si një amshim besa.

Bashkë nën hije të errëta pabesie,

Hapa të shurdhët nën gjëmime egërsie.

Topuzë që godasin pa mëshirë tokën ilire!

Hapa hijerëndë, ngulmues mbi tokën mëmë,

Projektuar, skenarë gllabërues ndanë shekujve.

O bij, kurrë mos pështyni mbi lotin e etërve!