Lamtumira e fundit

Ema e la ditarin t’i rrëshqiste nga dora mbi divan. Lotët ia kishin mbuluar fytyrën, sepse e kuptoi më në fund historinë e Izabelës dhe vendin që zinte ajo vetë atje. Frensi ishte gjyshja që e pat rritur, e rreptë dhe e ashpër, ndërsa Xhoni ishte gjyshi i saj, i dashur dhe shakaxhi, të cilin ajo e kish përqafuar menjëherë me dockat e saj të vogla kur ishte fëmijë. Mamaja e saj ishte foshnja e Izabelës, e bija e Methjusë, që nuk e mësoi dot kurrë të vërtetën për lindjen e saj. Ajo jetoi dhe vdiq duke kujtuar që Frensi dhe Xhoni ishin prindërit e saj të vërtetë. Izabela e kishte mbajtur fjalën nga ana e saj, duke e thyer sekretin vetëm pas vdekjes.

Asaj iu kujtua fotografia e vogël. Gjyshi duhet t’ia ketë dërguar fshehurazi, hamendësoi. Foton, bashkë me cullufen e vogël të flokëve. Mos vallë i kish dërguar edhe ndonjë lajm të vogël si ishte fëmija, kohë pas kohe? Mos vallë e kish mbajtur lidhur Izabelën me fëmijën e saj, pa rënë në sy?