Shtrëngime shpirti

Në përgjithësi, nisur nga mjaft motive poetike, poezia e Vera Pecit është tipike e një qytetareje të shqetësuar të botës, që konceptualisht mendon e vargëzon dhe në optikën poetike të saj hyjnë natyrshëm tema të përditshmërisë e tema të mëdha të kohës e universale, si raporti i njeriut të sotëm me ritmete zhvillimit aktual, vlerat dhe antivlerat si dhe ftohja globale njerëzore, kur botën e shqetëson me të drejtë ngrohja globale. Autoren e shqetëson pikërisht kjo ftohje globale në raportet njerëzore, të cilës i kundërvihet. Vendlindja për Vera Pecin, në njëfarë mënyre, është si laborator nëpër të cilin kalojnë të gjitha ndjesitë e femrës shqiptare të emancipuar e me shpirt të ndjeshëm poetik, kalojnë dukuritë, e mira dhe e keqja, e bukura dhe e shëmtuara, kalojnë idetë, mesazhet dhe filozofia e saj, që përshkojnë shumicën e poezive në këtë vëllim, të cilat, nëse shprehemi në të folmen metaforike të asaj treve apo në gjuhën e pasionit tjetër të saj, atë të këngës, janë sa “të kokës” aq dhe “të shpirtit”, në një harmoni të tillë, që bukurinë ua shton gegnishtja e saj verilindore, korrekte, tingëlluese, e brendshme dhe jo veshje, pasi ajo me sa duket, nuk mundet të poetizojë ndryshe dhe artikulimi poetik në gegnisht ia rrit bukurinë poezisë së saj, i jep peshë të veçantë e ndjeshmëri.