Solstici dimëror

Andreas. Ai nuk ishte fare Andreasi, por një burrë tjetër me një të qeshur prej ujku dhe me sy të mëdhenj që përngjanin me gurët gri. Dhe qielli nuk ishte më blu, por një stuhi e errët. Dhe ajo ndjeu frikë. Ndjenja e frikës e zgjoi, sytë e saj të hapur kërkonin nëpër errësirë. Pothuajse dëgjonte zemrën që i rrinte fort. E çorientuar, vuri re se një pjesë e dritares nuk ishte e mbuluar nga perdet dhe pak më tej ndriçonin dritat e rrugës. Nuk ishte as Austria, as Oberberen, por ishte Londra.
Nuk ishte apartamenti i saj që kishte aromën e pishës, me ballkonin përtej dritareve, por ishte Putni dhe dhoma e gjumit për miqtë në apartamentin e Sara dhe Dejvid Lumlit. Nuk ishte qielli akull i ftohtë, por rigonte një shi gri. Ëndrra kishte mbaruar. Andreasi, i cili kishte qenë gjithmonë vërtet i saji, kishte ikur. Gjithçka kishte mbaruar. Zgjati dorën dhe gjeti orën e saj mbi komodinë, pranë shtratit. Ishte ora gjashtë e mëngjesit e një dite të zymtë fillimdhjetori. Shtrati bosh dukej i shkretë. Ajo ndjeu se kishte mposhtur një dëshirë të përmalluar fizike, një nevojë të dëshpëruar për Andreasin, që ai të ishte këtu, që trupi i tij i lëmuar, muskulor, të ishte pranë trupit të saj. Të ktheheshin atje ku duhej të ishin, në krevatin e madh të skalitur, përmes rrezeve të pjerrëta të diellit; të dashuruar e të përqafuar me njëri-tjetrin nën jorganët e butë me pupla. U kthye nga ana e saj, duke përqafuar veten për të gjetur rehat dhe ngrohtësi. “Do të bëhet mirë. Është njësoj si një sëmundje, por unë do të shërohem.” Ajo mbylli sytë dhe e vendosi fytyrën mbi një jastëk; e zuri gjumi.