Papagajtë e Nembrotit

Duam, apo nuk duam, hapësira dhe koha e letërsisë është kibernetike. Dhe megjithatë letërsia është e kundërta e Cyberia-s.
Shkrimtarët janë si Nembroti, ngrenë kulla utopike përherë të rrëzueshme, por ruajnë në vetmi të frikshme “gjuhën nembrotase” të artit të paklasifikueshëm të fjalëve, pavarësisht gjuhëve të ndryshme dhe të ngatërrueshme jahovajase.
Shkrimtarët synojnë gjuhën unike të shpirtit, ku fjalët janë forma, por jo përmbajtja.
Libri im është shumësia e subjekteve që janë subjekti i vetëm. Përtej rrafshit të sikletshëm metafizik, ky libër i kundërshton spekulimet dekorative dhe të kota.
Ky është libri për të menduar.
Leximi grafik s’është aspak mendim.
Libri stimulon imagjinatën.
Vetëm në këtë mënyrë të përkorë dhe paradoksale libri është libër.
Libri bëhet lexuesi dhe lexuesi vetë shkrimtari dhe të dy së bashku kuptimshmëria e absolutizuar ose dhe relative e librit.