Ne të rrugës Selvia

GJITHÇKAJA JOTE

Ëndërr fëmije, sillem rrotull nga krahët e tu

mbyll sytë të të ndiej, pushtohem.

Pse më dhe gjithçka ishe,

fjalën, të qeshurën, nervin e burrit

vështrimin, nxitimin ku lexohet ndjenja,

fshehja e vetes për mos dhënë të tërën,

luftën e shpirtit?

A ishe ti kur çastet heshtnin

e vështrimi yt m’rrëmbente,

ankthin kur zije peng,

frikën e ndjenjës kur ëndërron pa fre,

kur i thotë vetes pse, po pse?

A ishim bashkë për të qenë bashkë

a flatronim të dy dhe këtë e dinim

a ishte e vërtetë ajo shenjtësi ndjenje?

O Zot, a kishte tjetër kësaj bote, veç nesh, të dy?

Pse, po pse, më dhe gjithçka tënden?