Kopshtari dhe vdekja

Im atë ishte kopshtar. Tani është kopsht.

Një bir rrëfen pranë shtratit të babait të tij, me butësi dhe përkushtim, deri në mëngjesin e fundit dimëror.

I ati, një nga ata duhanpirësit e trishtuar të lindur pas Luftës së Dytë Botërore në Bullgari, jetoi si rebel pa kauzë, me një ndjenjë të hollë vetironie. Nga një oborr i zbrazët fshati, ai krijoi një kopsht që fillimisht e shpëtoi, pastaj e vrau. Aty mbetën trëndafilat dhe qershitë, bozhuret dhe patatet, dhe historitë që s’kanë fund. Por, pa të, e shkuara e të birit fillon të çahet ngadalë, sepse fundi i etërve tanë është fundi i një bote.